Δημήτρης Μητρόπουλος

David Amram, συνθέτης:

[Trotter W., Ο Ιεροφάντης της Μουσικής –
Η Ζωή του Δ. Μητρόπουλου, Αθήνα 2000]


Όταν ο Μητρόπουλος βγήκε στη σκηνή, μπορούσες να πεις ότι οι μουσικοί χαίρονταν που τον έβλεπαν εκεί. Δεν υπήρχαν μάτια στραμμένα στο πάτωμα, περίεργα βλέμματα, σαν να ένιωθαν ταπεινωμένοι από κάποιον που επρόκειτο να τους διευθύνει. Κι από το πρώτο μέτρο ως το τελευταίο υπήρχε ένα είδος συγκίνησης που δεν είχα ιδεί ποτέ πριν σε συναυλία. Φαινόταν ολότελα δοσμένος στη μουσική και τους μουσικούς, σαν να αγνοούσε εντελώς το ακροατήριο. Μερικές από τις κινήσεις του ήταν ανεξιχνίαστες και παράδοξες, αλλά η μουσική που ακουγόταν ήταν πραγματικά εμπνευσμένη. Δεν είχα ποτέ καταλάβει τη φωτιά και το πάθος που βρίσκεται στη μουσική του Ντεμπισί (την Iberia), πριν ακούσω αυτή την εκτέλεση…Μπορούσα να φέρνω στο νου μου μεγάλα βουνά και δάση, ν’ ακούω τον αέρα να σφυράει ανάμεσα στα δέντρα, να νιώθω τα κλαδιά να τρίβονται το ένα με το άλλο. Οι ρίζες του Μητρόπουλου στο Θεό και στη φύση ήταν τόσο βαθιές, που φαίνονταν να προβάλλουν αυτά τα αληθινά φυσικά συναισθήματα πάνω στη μουσική και την έκαναν να ηχεί διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη εκτέλεση του Ντεμπισί, που είχα ποτέ ακούσει.

Οι μεγάλοι χείμαρροι ενέργειας, οι αντιτιθέμενες ποιμενικές και στοχαστικές στιγμές ηχούσαν εντελώς διαφορετικά στην εκτέλεση της 1ης Συμφωνίας του Μάλερ. Είχα πραγματικά ένα όραμα της Ελλάδας (που δεν είχα ποτέ επισκεφθεί)… κι αυτό το όραμα δεν ήταν πολύ διαφορετικό από ότι έμοιαζε να’ ναι η Ελλάδα, όταν την επισκέφθηκα οχτώ χρόνια αργότερα…Είχα το απόκοσμο αίσθημα ότι στον Μάλερ θα είχε αρέσει αυτή η εκτέλεση περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, όπου οι λεγόμενοι (δήθεν;) ειδικοί στον Μάλερ τον έκαναν να στάζει από πένθιμη, σχολαστική, γερμανική, αδέξια αισθηματικότητα. Ο Μητρόπουλος το ερμήνευε αυτό σαν ελεύθερο κομμάτι. Μπορούσα να καταλάβω ότι ο Μητρόπουλος προσπαθούσε να δείξει τη συγκίνηση, που πρέπει να είχε νιώσει ο Μάλερ όταν τέλειωσε αυτήν την πρώτη συμφωνία του, ενώ κόντευε τα πενήντα.