Δημήτρης Μητρόπουλος

Ο Μητρόπουλος και οι Μουσικοί του

Παραθέτουμε αποχαιρετιστήριο γράμμα των μελών της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μιννεάπολης στο Μητρόπουλο και το χαιρετισμό που απευθύνει ο μαέστρος στο κοινό και τους μουσικούς του πριν από την έναρξη της τελευταίας του συναυλίας στη Μιννεσότα, στις 18.3.1949.


Sunday, February 7, 1937


Mr. Dimitri Mitropoulos,
Guest Conductor of the
Minneapolis Symphony Orchestra,
Minneapolis, Minnesota.


Dear Mr. Mitropoulos:

On this, the occasion of your last concert and previous to your return to Europe, we, the Members of the Minneapolis Symphony Orchestra, wish to take this means of bidding you farewell and expressing our appreciation of your attitude throughout the two weeks that we have had the honor and privilege of playing under your direction.

We fully realize the difficulties you have to contend with when working with a strange orchestra, preparing four difficult programs within the limited time at your disposal∙ likewise, that for us there are also difficulties in adapting ourselves to the individual methods of each guest conductor. However, we recognize the master when he stands before us, and to give you all the cooperation we are capable of was our pleasure.
We feel that your presence marked an important milestone in our musical careers and gave us one of the greatest inspirations we have ever experienced.

To a man, we sincerely hope that this visit will not be the last, for which reason we prefer to say”Auf Wiedershen “rather than Farewell.

Wishing you a happy journey, a successful season in Europe and a speedy return to Minneapolis, we are, with all respect,

Yours sincerely,
The Members of the Minneapolis Symphony Orchestra*


«Φίλοι μου, αισθάνομαι λυπημένος, αλλά και ικανοποιημένος. Σας έδωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και τα έδωσα με αγάπη. Και το πιο εκπληκτικό είναι ότι μου το αναγνωρίσατε και με τιμήσατε περισσότερο από ό,τι πραγματικά άξιζα. Και είμαι σίγουρος, επίσης, πως με αγαπήσατε και σεις. Τώρα φεύγω, αλλά δεν πειράζει· ξέρω πως έχετε μέσα σας λίγο από το αίμα μου και θα μείνει μέσα σας και όταν ακόμη δεν θα είμαι κοντά σας. Με βοηθήσατε να αναπτυχθώ και μαζί μου αναπτυχθήκατε και σεις, και είμαι βέβαιος πως το μήνυμά μου θα εξακολουθήσει να σας εμπνέει και όταν εγώ θα λείπω. Ευτυχώς οι νόμοι είναι αδυσώπητοι γι’ αυτούς που διάλεξε η μοίρα· πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο που υπαγορεύει το καθήκον τους και όχι αυτό που τους λέει η καρδιά τους. Φεύγω λοιπόν για κάπου αλλού, όπου δεν ξέρω αν θα είμαι ευτυχισμένος, αλλά πρέπει να φύγω. Πρέπει να ανέβω, ώσπου να φτάσω εκεί από όπου - όπως ο καθένας - θα πάω να βρω τον κοινό μας Πατέρα στον Ουρανό. Και τώρα θέλω να πω στους φίλους μου, συναδέλφους της ορχήστρας, πως όλα αυτά τα χρόνια τους ένιωθα σαν παιδιά μου. Ήμουν ο πατέρας τους και είχαμε αγάπη μεταξύ μας. Αν καμιά φορά ήμουν σκληρός με κάποιον από σας, παρακαλώ συγχωρέστε με. Και αν σας κούραζα καμιά φορά με μερικές μοντέρνες συνθέσεις, ελπίζω πως δεν θα μου κρατήσετε κακία γι’ αυτό. Έπρεπε βλέπετε να το κάνω. Και παρόλο που είμαι φίλος σας και ένα είδος “ψυχαγωγού” και θα έπρεπε να σας προσφέρω μόνο ευχαρίστηση, όμως έχω κάποια καθήκοντα απέναντι στην τέχνη που δεν μπορούσα να παραβλέψω. Είπα, νομίζω, αρκετά. Δεν θα σας κουράσω άλλο. Σας λέω αντίο και ο Θεός μαζί σας.» **


* Από το αρχείο Δ. Μητρόπουλου στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
** Κώστιος Α., Δημήτρης Μητρόπουλος, Αθήνα 1996