Δημήτρης Μητρόπουλος



Ο Τ. Κ. Παπατσώνης για τον Μητρόπουλο





Τ. Κ. Παπατσώνης
[κείμενο του ποιητή για τον νεαρό Μητρόπουλο, όταν ακόμη έπαιζε κρουστά στην ορχήστρα του Ωδείου (εφ. "Καθημερινή" 29.2.1932 - βλ.Απ. Κώστιου, Δ.Μητρόπουλος.]

Ψηλά διαγώνια έβλεπες βιολιά, αναλόγια, δοξάρια ... και πίσω από τα ξύλα και τις τρόμπες, την ίδιαν ξανθήν εμφάνιση μαινομένη, σαν την Πυθία όταν χρησμοδοτούσε. Ήταν ο Μητρόπουλος που διαφέντευε τα κρουστά, ταμπούρλα, σείστρα, καμπάνες, καμπανάκια, τρίγωνα, όλα ήταν στην περιοχή του και στην εξουσία του ... Πώς κατόρθωνε αυτός ο τυμπανιστής να γίνεται το κέντρο, η μαγική εστία όλης της μουσικής αυτής υποθέσεως; Όλα τα άλλα ήταν παρεπόμενα, ήταν δευτερεύοντα.

Η ψυχή είχε στήσει την έδρα της στα τύμπανα. Αεικίνητος, νευρικός, δυνατός, να γυρίζει τη φυλλάδα με την παρτιτούρα, να βαράει τα πετσιά στα φορτίσιμα, να σταματάει ύστερα τον ήχο, να χτυπάει τις καμπάνες και να διαπνέει μουσικότητα, ζωντάνια, χρωματισμό και ψυχή όχι μόνο σε ολόκληρη την ορχήστρα, αλλά να ενεργεί σαν να ήταν ίδια του σύνθεση, ίδια του δημιουργία όλη η συμφωνία....